ANG MALUNGKOT NA KWENTO NI LOLA SUMIATI
Sa isang liblib na nayon, nakatira si Lola Sumiati sa isang sirang kubo na halos hindi na maituturing na bahay. Dahil sa paglipas ng panahon, iniwan siya ng kanyang mga anak upang mangibang-bayan, at naiwan siyang mag-isa.
Nang masira ang kanyang tahanan, napilitan siyang lumipat sa isang manukan sa kanyang bakuran. Doon, gumawa siya ng higaan gamit ang lumang tarpaulin, sinasabayan ng tilaok ng mga manok at amoy ng kanilang dumi.
Araw-araw, iniinda ni Lola Sumiati ang hirap ng pagtanda at pangungulila sa mga anak. Naaalala niya ang masayang panahon noong sila’y magkakasama, ngunit ngayon ay nag-iisa na siya, naghihintay sa wala.
Isang gabi, bumuhos ang malakas na ulan. Sa gitna ng lamig at pagod, humiga si Lola Sumiati, tahimik at puno ng pangungulila. Kinaumagahan, natagpuan siya ng isang kapitbahay sa manukan—wala nang buhay, ngunit mukhang payapa.
Tinawagan ang kanyang mga anak, ngunit huli na ang lahat. Sa wakas, natapos ang kanyang malungkot na kwento, naiwan ang alaala ng isang inang nagmahal, ngunit nalimutan.
Credits
